🗓
دوشنبه ۲۶ آذر ۹۷ 🌐 ارومیه
⭕️ بیانیه فعالان صنفی و دانشجویی دانشگاه ارومیه در دومین روز تجمع صنفی
💥امروزه در دانشگاه ها و ازجمله در دانشگاه ارومیه حرف زدن از وضعیت رفاهی دانشجویان صحبت از وضعیتی نا آشنا و جدید نیست. وضعیتی است که سالها آن را زندگی کرده ایم.ما دانشجویان تنها محصلینی نیستیم که به صورت صلب و سیستماتیک در سر کلاس های درس حاضر شویم و امتحانات
فرمالیته ای را پاس کنیم. بلکه آگاهیم به محیط اجتماعی که در آن زندگی میکنیم. این محیط اجتماعی دانشگاه است و وضعیت تغذیه و سکونت همه و همه سطح کمی و کیفی زیست اجتماعی مان در دانشگاه است.
صدای اعتراض امروز به این وضعیت، سالهاست انباشته شده است.و هر بار آن را به گوش همه خواهیم رساند.و چیزی را مطالبه خواهیم کرد که حق مان برای ادامه حیاتمان است. پس لازم است
به سیاست های سیستمی اشاره کنیم که در دانشگاه ارومیه و تمام دانشگاه های کشور در حال اجرا میباشد: یعنی سیاست خصوصی سازی.که منطقی بجز منطق سود و گرفتن پول از دانشجویان نمیشناسد.
دانشگاه که مکانی آموزشی است نباید به مکانی برای درآمدزایی فرد یا افرادی خاص تبدیل شود.این بنگاه اقتصادی ،نتیجه ضروری فرآیند خصوصی سازی است.وسیاست های پشت آن تابع منطقی فراگیرتر است که تنها حامی منافع بخش های خصوصی می باشد.اینان پیمانکاران خصوصی اند که هر ساله با دانشگاه قرارداد میبندند و با دانشجویان همچون مشتریان بنگاهی برخورد می کنند.به همین خاطر است که آن ها حامی منافع دانشجویان نیستند و همواره در تضاد با یکدیگر باقی خواهند
ماند.واگذاری ارائه خدمات مربوط به امور تغذیه و خوابگاه ها به پیمانکاران خصوصی، برای آن ها انباشت پول و برای ما دانشجویان کاهش کیفیت زیستمان و خالی شدن جیب هایمان را به همراه داشته است.سپردن این خدمات به بخش های خصوصی باعث کاهش توان چانه زنی دانشجویان شده است. ودانشگاه از زیر بار مسئولیت خود شانه خالی کرده است.
وضعیتی که امروزه در دانشگاه به بار
آمده است وضعیتی است که در جامعه نیز هرروز نمود خود را آشکار تر میکند.و دانشگاه به عنوان جزئی از کلیت جامعه تمام مناسبات سودزایی را بازتولید میکند.کیفیت پایین غذا از بدیهی ترین مشکلات ماست اما همه میدانیم که ترم به ترم وسال به سال هزینه خوابگاه ها بالا می رود ، کرایه اتوبوس ها
زیاد می شود، سقف مجاز سنوات تحصیلی پایین تر میاید.تعداد روزهای آموزشی دانشگاه کمتر و کمتر میشود.همه این مسائل حکایت از این دارد که آموزش رایگان دیگر حق همگانی نیست.
خواسته ما مشخص است.اینکه آموزش و امکانات رفاهی کالایی برای مبادله در بازار نیست.کالایی برای سود آوری نیست.اما آیا دانشگاه می خواهد سطح کیفی تغذیه دانشجویان را با تاسیس رستوران های خصوصی و بازاری افزایش دهد؟! رستوران هایی که تنها در قبال پولی بیشتر غذایی بهتر را ارائه خواهند داد.اما ما دانشجویان توان مالی برای غذا خوردن در طبقه ی بالای سلف مرکزی را نداریم.دانشجویی هستیم که هیچ منبع درآمدی ندارد.دانشجویی که توان مالی خانواده اش کفاف تامین غذایی بهتر از غذاهای بی کیفیت را ندارد.
به راستی چه بر سر دانشگاه آمده است؟! می خواهند دانشجویان را از هم جدا کنند؟!آنان که پول دارند از خدماتی بهتر بهره ببرند و آنان که ندارند از کمترین سطح کیفی این خدمات بهره مند شوند؟! قرار است دانشگاه هم طبقاتی شود؟! چرا که بر اساس خاستگاه طبقاتی مان به دانشگاه آمده ایم و بر اساس همین خاستگاه طبقاتی دانشگاه کیفیت خوراک و مسکن مان را تعیین میکند.
سیستم آموزشی تبدیل به ملاکی برای استخدام و شغل آینده و سطح درآمد فردایمان شده است.اما ما همین امروز طرد شده ایم و همین امروز جیب هایمان خالی گشته است.مسئولین از برابری فرصت های آموزشی برای همگان دم می زنند اما تا زمانی که دانشگاه بازار باشد و همه چیز در آن مبادله شود، آموزش هم مبادله می شود و در نهایت این دیگر دانشجویان اند که باید همچون کالا مبادله شوند.
و اما وظیفه ما دانشجویان چیست؟! مطالبه گری است.ایستادن و مقابله در برابر این روند خصوصی سازی است. کافی است به دانشگاه های دیگر کشور نگاهی کنیم تا به حقانیت اعتراضمان پی ببریم.از دانشگاه هنر اسلامی و سهند تبریز گرفته تا تربیت مدرس و علامه تهران ، از دانشگاه نوشیروانی بابل گرفته تا دانشگاه اهواز وارومیه و بسیاری جاهای دیگر هر روزه صدای اعتراضشان به این وضعیت بلند می شود.
ایستادن و مقابله و نارضایتی از وضعیت زیستمان باید در حرکت های نمادین اعتراضی که تلاقی قدرت جمعی دانشجویان است، نشان داده شود.
@IranProtestsMap 📌