نظر من؟ تمام این جدلها پارانویاست. ترافیک ذهنیایه که وقتی جلو میری و میرسی به سر چهارراه میبینی اصلا هیچ مانع و تصادفی در کار نبوده. همه چیز بسیار بهتر از اونه که تصور میشه.
چندین مثال:
۱) ما قرار نیست برگردیم به ارتجاع سرخ. چون وضعیت فعلی اقتصادی کشور توانایی ساپورت آرمانهای چپ رو نداره. فردای پیروزی اصلا به جز باز گذاشتن درهای کشور و لیبرالیسم اقتصادی انتخابی نداریم که نگرانش باشیم.
۲) کشور قرار نیست برگرده به سلطنت. اولا تنها گزینه موجود ۴۰ ساله عملا نشون داده که از قدرت فراریه، ثانیا دنیا عوض شده. الگوهای حکومتی پیش روی ما در جهان امروز تقریبا تماما شکلی از دموکراسیان. روزی که انقلاب اسلامی پیروز شد شرق تا غرب رو انواع حکومتهای خودکامه گرفته بود. در نهایت کشوری با این همه اتصال فکری به دنیا (به خصوص غرب) نمیتونه حکومتی انتخاب کنه که از ارزشهای دموکراتیک خیلی دور باشه.
۳) کسی به مجاهدین خلق وصل نیست. این گروه سالهاست که مرده. در تنها جایی که زنده است، ذهن مخالفانشه که اتصال به این سازمان رو برای اتهامزنی به همدیگه استفاده کنن.
۴) کسی دنبال تجزیه نیست. این رو دیگه باید بعد از این حد از همبستگی دیده باشید. استقلال در تصمیمگیری برای سرنوشت تناقضی با تمامیت ارضی نداره و استانها و مناطق با درجه کم و زیاد از استقلال و خودگردان بودن در تمام کشورهای دموکراتیک هست.
۵) کسی قرار نیست حمام خون راه بندازه. چهل سال از شروع این حکومت خشن و چهل روز از شروع پایانش داره میگذره. هر روز خشونت غیرمنتظره جدیدی میبینیم اما مشاهده شما از خیابان چیه؟ هنوز مردم هر بار که بیرون میرن تمام سعیشون رو میکنن که وحشی نباشن. دو روز اگر فحش خوردید یه کم از فضا فاصله بگیرید، نفس عمیقی بکشید و برگردید. سریع سراغ متهم کردن مردم به بدترین چیزی که به ذهنتون میرسه نرید.
۶) ایران قرار نیست سوریه بشه. تراژدی سوریه رو قدرتهای خارجی رقم زدن، قدرتهای خارجی هم امروز تماما مشغول جنگ اوکراینن. تا به اینجای بازی روسیه هیچ حرکتی ضد ما نتونسته بکنه که هیچ، تازه سر قضیه پهباد به سود ما هم تموم شده.
۷) هیچ قدرت خارجیای دنبال فتح کشور نیست. اساسا موضوع حمله نظامی بعد از وضعیت افغانستان مطلوب هیچ کشوری نیست. کمک نظامی در صورت وجود شرایط ولی روی میزه، تجربه توامان اوکراین و افغانستان کمک میکنه در بزنگاه تاریخیش این کار هم سریعتر و هم مسئولانهتر انجام بشه.
۸) منافع هیچکس در موندن اینها نیست. زمان ظریف گذشته. ما باعث شدیم بگذره. کانادا امروز ظریف رو تحریم کرده. نایاک کشستی شکستهایه که رضا اصلان هم ازش بیرون میپره. جنبش اصلاحات کاملا مرده و هیچکدوم از تئوریسینها و خط فکریشون دیگه جدی گرفته نمیشه. اینها ترندهای بازگشتپذیری نیستن.
۹) هیچ صدایی قرار نیست صداهای دیگه رو به حاشیه ببره. روند همین چهل روز این رو نشون میده. بلندگو و پرچم ۵۰ متری، صدای هیچکس رو نمیتونه بدزده. مردم این سالها همیشه از رهبرانشون جلوتر بودن، منتها زمانی مثل ۸۸ سعی میکردن کسی رو حداقل در مسیر درست پیدا کنن و با سرعت اون پیش برن، ولی امروز اون تجربه رو تکرار نمیکنن و از روی هر سلبریتی و رهبری رد میشن اگر همپای اونها جلو نیاد. مردمی که زیر علم خمینی جمع شده بودن گوسفند بودن (حقیقتی که خودش به صراحت در سخنرانی میگفت و ملت براش دست میزدن) ما دیگه اون مردم نیستیم.
۱۰) اعتراضات نخوابیده.ماقطعادرنقطه بیبازگشتیم.انبار سوخت دائم در حال پر شدنه و هرروز جرقهای در جایی از کشور زده میشه.یک روز تظاهرات عظیم،یک روزاعتراض تکنفره درمسابقات سنگنوردی.حرکت مهمه که هر روز رو به جلوست.خیابان ممکنه خالی باشه،اما منتظر بهانه پر شدنه. ماحتما فردارومیبینیم
نتیجه؟ بدگمانی به دلتون راه ندید. تلاش عملی برای کمک به بخشی از این موج، با فکر کردن به فردا و کمک به تسریعش تنها چیزیه که از این روزها براتون میمونه و برای آیندگانتون میتونید با افتخار تعریف کنید. جزئی از این کل زیبا بودن رو قدر بدونید.
رامین@Magzhaneh