دقیقه آخر بود.
نفس نفس می‌زد.
چنان ترس برش داشته بود،که نمی‌دانست قدم هایش را چگونه بردارد.
انگار خودش را گم کرده بود.
میان نیستی ها...
میان آغوش گرم مادر...
میان دستان گرم آدم ها...
میان قلب بزرگ کسی که نیست...
میان خدایی که وجود ندارد...
میان زمانی که ثانیه به ثانیه می‌گذرد...
میان تمام چیز‌هایی که دیگر نیست...
شاید‌ هم از همان اول نبود.
شاید هم چشمان من بود که می‌خواست آنها را خوب و درست ببیند.
شاید هم این من بودم که اشتباه می‌کردم.
شاید هم نباید منتظر ماند‌.
می‌دانی؟!
خیر!
تو هیچ‌وقت مرا درک نخواهی کرد.
خیر!
تو هیچ‌وقت مرا درک نخواهی کرد.
1401/2/12
03:29

چیه این زندگی؟
بدنیا میاد با هزار تا اختلال شخصیت و هزار تا ایراد توی بدنت و باید درستشون کنی و توی کل زندگیت درگیر اونایی که درستشون کنی.
خیلی ها میتونن و خیلی هام از پسشون بر نمی‌آن.
ولی میدونی؟
تهش،هم اونی که درستش کرده،هم اونی که نکرده از بین میرن(:
ولی من واقعا خسته شدم.
از همه چی.
همه‌کس.
درکم نمیکنن؟
خب به درک(:
دیگه نمیخوام تلاشی بکنم،دیگه حوصله ثابت کردن خودمو ندارم،همه چی تموم شد، امروز روزیه که دیگه همه‌چی میخواد تغییر کنه توم.
از همین حالا استارت کار رو می‌زنم.
با هیشکی دیگه هیچ کاری نخواهم داشت.دیگه هیچ حرصی نخواهم خورد. همین‌طوری
بی تفاوت از کنار آدما می‌خوام بگذرم.
چون فهمیدم امروز، که انتظار داشتن از آدما یکی از حماقت های بزرگ زندگیه!
نه اینکه تازه فهمیده باشما !
میدونستم،
میدونستم که تنهام و به هیچ کس نباید هیچ
تکیه ای بکنم؛ اما امروز از ته قلبم بهم ثابت شد که این اتفاقایی که برام افتادن تا الان واقعا مدیونم بهشون.
واقعا واقعا مدیونم،اگه اونا نبودن،هیچ وقت این سارینایی که الان اینجا نشسته و داره اینجا این شکلی مینویسه ساخته نمی‌شد و وجود نداشت.
از امروز دیگه همه چی عوض میشه!
به خودم اینو قول میدم.
و واقعا لعنت به من اگه پا بذارم روی حرفم.
همین جا به خودم این قول و میدم که جوری پول در خواهم آورد تا دو سال دیگه(که میشه ۱۸ سالم) که محتاج کسی نخواهم بود واقعاً.
که بخوان با اونا تهدیدم کنن که ازش به عنوان سوء استفاده ازم استفاده کنن. به روح بابام قسم میخورم واقعاً جوری زندگی ای واسه خودم خواهم ساخت که باعث پشیمونی‌شون بشم !
واسه پشیمون‌ شدن از رفتاری که باهام داشتن و حتی رفتارهایی که باید میکردن و نکردن.
یا حرف هایی که زدن یا حتی حرف هایی که باید می زدن و نزدن.
من دیگه انتظار درک شدن نخواهم داشت !
تا الان سعی داشتم که درک بشم توسط افراد نزدیک زندگیم.
ولی دیگه تموم شد(:
واقعا تموم شد.
۵۰۰ تومن رو می‌زنی تو سرم؟
اشکال نداره.
صبر داشته باش.
با اینکه هیچ ایده‌ای تو سرم ندارم که چیکار می‌خوام بکنم ولی دلم روشنه و به حسی که دارم از ته قلبم ایمان و باور دارم.
من از این به بعد دنبال کسی نخواهم گشت،
که درکم کنه.
که دوستم داشته باشه.
که بهش تکیه کنم.
که باهاش درد و دل کنم و حرفامو بزنم.
که بخوام باهاش تفریح کنم و وقت بگذرونم.

من از امروز عوض شدم.
امروز اون سارینا قبلیه مُرد(:
لطفا برای شادیه روحش صلوات ختم کنید(: پذیرفتم که دیگه واقعا واقعا واقعا واقعا واقعا کسی نیست.
تموم شد و رفت!
آغاز زندگی جدید
سلام
خوش اومدی
امیدوارم از انتخابی که کردم پشیمون نشم(:
بیا بغلم
خودم:))))))))))))))
1401/2/15
16:59

تند تند می‌کوبد
بر دیواره‌ی قفس
آنجا که تاریک است
آنجا که نفسی نیست
آنجا که مورد هجوم حیوان‌ها قرار گرفته است
و خواب را از سر پرانده است
چه می‌کند با من؟
من؟
من.
با بدنی خسته و ذهنی آش و لاش
با دهانی خشک و لبانی تَرَک خورده
با چشمانی گرم اما قلبی سرد
با دستانی سرد
با قلبی خشک شده
و
دماغی که دیگر اکسیژنی را به داخل راه نمی‌دهد
----- ------ ------
من...
دیگر احساس ناامنی ندارم
من بازگشته ام به خودم
من دیگر خود را شناخته ام
من دلباخته سگ سیاه هستم
انگار که یک جورایی بدون او لحظه ای را هم نمی‌توانم سپری بکنم...
میدانی؟
توانش را ندارم
و قدرتش در دستان من نیست
من
نمی‌توانم انتخاب کنم
انگار که یک جورایی با من خو گرفته است
منِ بدون او
و او بدون من
بی معنا هستیم
بی معنا...
1401/2/22
03:19

امروز بنفشم
یعنی از اون حس عجیبا که مثلش هیجا نیست
حالم خوبه تقریبا
اگه بخوام اون چیزای قدیمی و ایگنور کنم
آره
واقعا حالم خوبه(:
دمت گرم بیبی!
این حس قشنگه همش از تو نشات می‌گیره
نمیدونم واقعا تشکر کنم از بودنت یا ن
خودت که نیستی برام البته
منظورم تو مغزمه
بودنت تو ذهنم
و داشتنت توی مغزم
و زندگی کردن با تو توی تک تک لحظاتم
دیگه غمیگن نیستم از این که ندارمت
اما با هر کی که دوست داری وقت بگذرونی،امیدوارم خوش باشی باهاش.
من از دور دوست دارم(:
نمیخوام بگم عاشقتم چون بنظرم عشقی وجود نداره.
اما اینو مطمئنم که خیلی خیلی دوست دارم
حتی الان که خیلی وقته گذشته
از وقتی که همه چی تموم شده
نمیدونم لایقش هستی یا ن
و حتی میتونم بگم برام اهمیتی ام نداره
با اینکه ارزش نزاشتی واسم
با اینکه خیلی خیلی چیزای دیگه
اما انگار اصلا قلب و مغزم متوجه این چیزا نیستن
نمیدونم چی بگم!
امروز که عکسامونو نگا کردم
اصلا باورم نمی‌شد که ۱۰۰ برابر اون حس خوب قبلیه توم به وجود اومده و تو هیچ درکی نداری که چقد حالم خوب شد و قلبم چه لبخند بزرگی که نزد(:
نمیدونم واقعا
چرا باید انقد بی دلیل باشه
نمی‌فهمم اصن
ولی مطمئنم اگه الکی بود تا الان از بین می‌رفت
و حتی اینم مطمئنم که هیشکی حرفامو،حسامو درک نمی‌کنه.
و خب به تخمدان راستم(:
ولی تو با همه فرق داری واسم
حسی که بت دارمو به هیشکی ندارم
تو با همه فرق داری واسم!
نمیدونم چرا ولی خب این شکلیه دیگه...
این دوست داشتنه دیگه غمی همراهش نیست
از الان به بعد حتی اگه نداشته باشمت.
این دوست داشتنه همراه با کلی حال خوب و لبخند و خوشحالیه.
و میدونی چی خیلی جالبه؟
اینکه اینارو وقتی حس کردم و بعد نوشتنم فهمیدم که
امروز ۲۷ ام عه!
۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۰
دو یو ریممبر؟
حاح...
آره
دقیقا همون روز...
و الان دقیقا یک سال گذشته
خیلی جالبه که دقیقا تو همین تایم این حسشو داشته باشم
و حس شیشم ام بم بگه برو بعد از مدت ها عکسارو نگا کن دوباره
و یه لبخند به پهنای صورتت بزن
آره...
من دوست دارم از اعماق وجودم
از ته قلبم
و اصلا دلیلشم واسم اهمیتی نداره
چون این فقط تویی که ارزشمندی واسم:)))))))

1401/2/27
21:21

همگی خوش اومدین به چنلم
اینجا رو خونه خودتون حساب کنین
چون من که خیلی راحتم اینجا(:
امیدوارم از تکسام خوشتون بیاد🙂❤️

خودکارمو بر می‌دارم و باز شروع به نوشتن می‌کنم.
باز دوباره همون چرت و پرتای قدیمی.
همون کصشرهای قدیمی.
یه مدت بود نمی‌نوشتم دیگه، چون دیگه به بدبختیایی که داشتم، عادت کرده بودم، اما الان باز یه مدتیه که می‌نویسم.چون بدبختیای جدید دارن کونم می‌زارن(:
و دوباره تا بیام باهاشون خو بگیرم،زمان می‌بره.
-------

حس می‌کنم خاکی‌ام!
یه غبار غلیظی رو تو گلوم حس می‌کنم.
تک تک دونه‌های خاک و روی دستام و سلول‌های صورتم حس می‌کنم.
این یه کنایه نیست!
من واقعا خاکی‌ام.
تازه نه تنها جسمم، بلکه روحمم خاکیه، البته خب خیلی وقته که خاکی شده!
اما خب،
آره...
قلبم و خاک گرفته‌.
و دستمالیم پیدا نمی‌کنم که بتونم تمیزش کنم
یا کثیف ترش می‌کنه معمولا
یا وقتی خشک می‌شه ردش می‌مونه
یا اصلا نمی‌تونه پاکش کنه
درکل آره، این شکلی شده.
دیگه حقیقتا نمی‌دونم باید چیکار کنم
آروم و بی‌صدا دارم زندگیمو می‌کنم.
چرا میان میرینن توش؟
چرا نمی‌زارن راحت زندگیمو بکنم؟
مطمئنم یه روزی فرار می‌کنم. مطمئنم(:
مطمئنم یه روزی همه آدمارو می‌زارم کنار، مطمئنم(:
بم میگن مریضه مراعاتشو بکن.
دِ آخه لنتی کی مراعات منو بکنه اونوقت؟
من واقعا به آرامش ذهنی نیاز دارم.
من همینطوریش مادرزادی ریده شده تو تمرکزم،
حالا تو این تایمی که امتحان دارم و هیچی نخوندم از اول سال، و شمایی که تاکید کردی زیر ۱۸ شی دیگه نمیتونی درس بخونی، خب چرا میاین میرینین به زندگیم؟ به حالم؟ به روحم؟
که تمرکزمو جوری از دست بدم که بعد ۳ ساعت هم نتونم خودمو جمع کنم؟
میدونی؟
اوایل ازتون انتظار داشتم،انتظار محبت
عشق
اهمیت
توجه
احترام
بغل
بوس
اما از وقتی که فهمیدم دیگه نباید انتظار داشت،رها کردم همه چیو.
حداقل توعم دیگه بم کار نداشته باش لطفا.
حداقل توعم منو رها کن.
رها کن!
لنتی رها کن!
انقد گوه نکن تو اعصابم لطفا.
حداقل یه کاری نکن که از تنها کسایی ام که تو دنیا واسم موندن متنفر شم.
حداقل بزار اون حس سفیده بمونه واسم.
که وقتی مُردین بتونم ازتون یاد نیک کنم.
ولی امیدوارم من زود تر از شما بمیرم.
هوووف...
گلوم می‌سوزه...
چشامم میسوزه...
روحمم میسوزه...
کی این آتیش سوزی میخواد تموم شه؟
نمیدونم.
واقعا نمیدونم‌.
فقط خوشبحال کسایی که میگن شرایط رفتنو دارم، اما بخاطر خانوادم نمیتونم برم.
واقعا بهتون حسودیم میشه.
یا حتی خوشبحال کسایی که چیزی واسه از دست دادن دارن، یا چیزی دارن که بخوان نسبت بهشون مسئول باشن، یا دوسش داشته باشن، یا اهمیت بدن بهش.
خوشبحالشون واقعا.
Fuck you all bitches.
ولی من واقعا به خودم قول دادم که یه روزی برم
حتی اگه یه روز از عمرمم باقی مونده باشه میرم.
میرم.
فرار میکنم.
رها میشم.
و حس آزادیو با پوست و استخونم حس میکنم‌.
با تمام وجودم.

1401/3/3
14:55

عکس ماله الان نیست ولی وایبم همینههههه

یافتمت😃

هشدار انفجار!
من بجای دوتا فرشته، دوتا دارکوب دارم.
یکی راست.
یکی چپ.
و مثه اینکه مسابقه گذاشتن با هم دیگه!
راستیه یدونه میکوبه به شقیقه،
و چپیه ام چون خیلی رقابت طلبه،
ضربه هاشو تند تر و محکم تر میکنه.
خلاصه یکی این میزنه، یکی اون، اون یکی محکم ترش میکنه، این یکی تند ترش میکنه.
انقد میکوبن تا میرسن تو مغزم.
افکارمو میخورن.
و از شدت تلخیش، عوق میزنن.
حس انزجار بهشون دست میده.
اما خیلی جالبه، چون من دارم تو افکارم زندگی میکنم اما هیج حس انزجاری ب خودم ندارم.
من خودمو دوس دارم.
من مشکلم با بقیس
با اطرافم
با آدما
با طبیعت
با آسمون
با تو
با اون
من مشکلم خودم نیستم
مشکلم بقیه ان
من اعضای بدنمو دوس دارم
اما اونا این حسو ندارن بم
هه!
دوباره عشق یک طرفه
عشق یک طرفه و سبب بگایی من
ولی این سری تخمم نیست!
خلاصه
شقیقه هام جوری درد میکنن که انگار خیلی هارد و خشن کونشون گذاشتم!
تخم چشام جوری دارن از حدقه میزنن بیرون که انگار بهشون گفتم داداشی!
و بقیه رو هم نمیگم چون خیلی تکراری میشه.
خلاصه
امروز کل تایمی که تو آزمایشگاه بودم
یه نفر با بلند گو دائما داشت میگفت:
"کاش جواب آزمایش تخمی و پر از مشکل باشه"
میدونی چرا؟
چون نمیخوام بی دلیل بگا رفته باشم
چون باور اینکه بدون هیچ دلیلی هر روز و هر ثانیه سرم درد بکنه و بدنم کوفته باشه و حالت تهوع داشته باشم و دلم مثه سگ درد بکنه سخته!
چون اگه بخوام بی معنا درد داشته باشم خیلی تخمی میشه.
درست مثه جوهر این هستی، که دقیقا پوچ و بی‌معناست.
میدونی خیلی سخته!
خیلی درد داره!
اون وقتی که قرصم دیگه روت اثر نداره
خوابم نداره
غذا ام نداره
شیرینی ام نداره
رفاه ام نداره
محبت و عشق و بغل و نمیدونم
چون تجربشون نکردم.
اما در کل
هیچوقت نشده که همه چیز باهم خوب باشه
یا باید جسمت تو گا باشه
یا روحت
یا حتی اگه خودتم تو گا نباشی
بالاخره ی چیزی تو گا هست که نتونی از ثانیه‌های تخمیه زندگیت لذت ببری
نمیدونم.
شاید اگه مغزمو با دریل پاچیدم بیرون همه چی درست شد.
"شاید"
1401/3/30
00/43

امروز یاد یکی از نوشته های قدیمیم افتادم🥲
1400/3/9

امشب،
چشمانم را می‌بندم، به روی تمام همیشگی‌ها.
نفس می‌کشم،
صدای تیک‌تاک ساعت گوشم را می‌نوازد،
انگشتانم، ضربه‌های قلبم را لمس می‌کنند.
دیده‌ام تاریک می‌شود،
اما گویی، در درونم، نقاط رنگینی پدید می‌آیند.
نفس می‌کشم،
ذهنم را از قصد به سوی بی‌کران‌ها، پرتاب می‌کنم.
میخواهم برای یکبار هم که شده، روحم، زندگی کند.
من،
با تمام خستگیِ وجودم،
با تمام افکار نیمه‌ شکسته‌ام،
با تمام زخم‌هایی که بر روحم قرار گرفته‌‌اند،
تصمیم به زندگانی کرده‌ام.
امشب،
این را در سکوت می‌گویم.
بدون هیچ رقصیدن نتی درون گوش‌هایم.
تیک‌تاک
تیک‌تاک
تاک‌تیک
تیک‌تاک...
هنوز صدایش می‌آید.
صدای زندگی،
صدای وجود،
صدای جعلی‌ای که می‌خواهد بگوید:
"تو وجود داری"
اما من هنوز، نمی‌دانم که وجود دارم، یا خیر.
اما من هنوز نمی‌دانم که "من‌ای" هست، یا خیر.
من امشب،
تلاش می‌کنم،
برای سفر کردن،
برای رویارویی با تمام آنهایی که هستند و نیستند.
من،
می‌خواهم به طرز عجیبی، نباشم.
در وجودم، نباشم.
من می‌خواهم زندگی کنم.
من،
می‌خواهم در سکوت، زندگی کنم.
1401/4/13
02:28

homesick for a place ive never been...

فقط چون رنگیه.

ولی خدایی، چطوری خالق میتونه از مخلوقش بدش بیاد؟
چطوری کسی که ی چیزیو خلق کرده میتونه ب راحتی ازش تنفر داشته باشه؟
تو حتی وقتی ی چیز زشت/بد/بدرد نخور، هم خلق میکنی، اون حس ارق و تعصب نسبت بهش،‌ نمیزاره که متنفر شی ازش.
پس، چقد همه موجودات میتونن کثیف باشن!
لعنتی،
تو خودت مسبب اومدن من تو این دنیای تخمی بودی. تو در قبال من مسئولی، چطوری میتونی انقد همه چیز ب تخمت باشه؟
چطوری میتونی انقد بی اهمیت باشی؟
کاش می‌شد مهم بود.
کاش می‌شد همه حقیقی بودن.
کاش می‌شد همه زنده بودن.
کاش می‌شد زندگی کرد.
نفس کشید.
به آغوش کشید.
بویید.
چشید.
لمس کرد.
لمس شد.
کاش می‌شد، قبل از اینکه انتخاب شوی، انتخاب کنی.
کاش می‌شد، نگویم کاش.
کاش می‌شد گله کرد.
کاش می‌شد، خدایی بود،
خدایی برای شنیدن گله‌ها، غرها، عصبانیت‌ها، خستگی‌ها، بی‌حوصلگی‌ها، هاری‌ها.
خدایی برای حل کردن مشکلاتت،
خدایی به عنوان تکیه‌گاه،
کاش می‌شد کسی بود،
کسی که کمکت کند،
کسی که درآغوشت بگیرد، و بگوید، نگران نباش،
باهمدیگر حلش میکنیم، کسی به عنوان یک مرهم،
مرهمی بر روی زخمانت، همدمی بر روی دردانت.
میدانی؟!
کاش فقط کسی بود.
مهم نیست خیالی یا واقعی.
جعلی یا حقیقی.
کاش می‌شد، حتی به غلط، خدایی داشتم،
در رگ‌هایم،
در وجودم.
تا برای خودم دل‌گرمی‌ای داشته باشم.
تا بگویم، توکل به تو، همه چیز درست خواهد شد.
تا بگویم،
بگویم،
بگویم،
فقط بگویم....

1401/4/16
02:50

...

به جاش اینو گوش میدیم🤝

01:10

شب خود را بدین‌ گونه صبح می‌کنیم.

هیچوقت آدمای دورمو نفهمیدم.
هیچوقت نتونستم بفهمم چی تو کلشون میگذره
و همینطور از طرفشون هم درک نشدم، بلکه مورد هجوم‌شون قرار گرفتم،
ازشون هِیت گرفتم،
دیس شدم،
اونقدری که توی هر مسئله ای به سختی می‌تونم خودمو باور داشته باشم.
به دونه دونه کاراشون، حرفاشون، رفتاراشون، ساعت‌ها فکر کردم، ولی هیچوقت، هیچ دلیل منطقی‌ای پیدا نکردم.
حتی از اون آدمایی که بیس چهاری میگن ما منطقی ایم.
همیشه‌ی همیشه از همون اول احساس می‌کردم تنهام.
از همون موقعی که واسه اولین بار پامو گذاشتم تو اون مدرسه کوفتی، تا همین الان که با خودکار آبیم دارم روی خط‌های دفترم می‌نویسم.
ولی خب، اوایل حس می‌کردم، الان دیگه مطمئن شدم.
اوایل فکر می‌کردم که بی‌اهمیتم واسه همه، به خونوادم می‌گفتم چون من ناخواسته‌ام بهم توجه نمی‌کنین!
یکم درسته‌ها، ولی بعد ها که بزرگتر شدم، با پوست و استخونم حس کردم که کسی نیست.
اونا همیشه منو واسه کمک می‌خواستن.
مامانم از بچگی بهم کارای خونرو یاد داد،
داداشم بهم یاد داد چطوری باید کولرو سرویس کنم،
اون یکی بهم یاد داد...
اون موقع ها کلی ذوق می‌کردم و قند تو دلم آب می‌شد که چقدر اینا دوسم دارن، ولی اونا فقط میخواستن استفاده کنن، استفاده که نه البته،
سوءاستفاده در اصل.
فقط واسه رهایی،
رهایی از مسئولیت،
زحمت،
فرد اضافه.
مامانم همیشه می‌گفت خدا دوسم داشت که تورو بهم داد تا تنها نمونم‌.
دوباره ذوق کردم، ولی الان‌‌...می‌بینم که چه افکاری پشت این حرف‌ها نیست.
می‌دونی هیشکی تورو واسه خودت نمیخواد.
فکر کردی واسه چی وقتی یه کار اشتباه می‌کنی ولی سرزنش می‌شی و از کارای خوبتم هیچ تشویقی نمی‌گیری؟
چون تو یک وسیله هستی.
چرا همه تو خیابون بهت زل می‌زنن و تیکه می‌ندازن؟
آدما اصلا هم موجودات خارق‌العاده‌ای نیستن.
آدما هیچکدومشون بی‌ریا و بدون هیچ هدفی نخواستن کمکت کنن، همیشه اولش یه چیزی گرفتن، بعدش آشغالشونو پرت کردن تو صورتت.
من هیچوقت متعلق به اینجا نبودم.
من اصلا هیچوقت نخواستم اینجا باشم.
من اصلا هیچوقت نخواستم باشم.
من اصلا هیچوقت نفهمیدم چرا باید باشم.
دلیلی وجود نداره برای "وجود"
ولی من همیشه می‌خواستم خوب باشم،
می‌خواستم سعی کنم همرو دوست داشته باشم و به تک تکشون عشق بورزم،
با چیزای کوچیک و بزرگ، خوشحالشون کنم،
بی‌بهونه کادو بگیرم واسشون،
روز تولدشون رو تبریک بگم،
موقع حال بدیاشون کنارشون باشم و نوازششون کنم‌‌.
ولی بی‌فایده بوده،
قدر ندونستن که هیچ، یه لگدام تنگش زدن.
میدونی؟!
یه وقتایی باید تمومش کرد.
همه چیو.
همه کسو.
یه وقتایی دیگه سوختن و ساختن فایده نداره!
یه وقتایی باید فرار کرد(:

1401/4/27
03:02

امشب خیلی از خودم خسته شده بودم دیگه،
کل روز کلافه بودم از خودم،
و ثانیه به ثانیه که می‌گذشت و میرفتم جلو،
بیشتر از خودم متنفر می‌شدم.
همینطوری که توی بحث و جدل با خودم بودم،
یهو یه ستاره بهم چشمک زد،
نورشو دنبال کردم،
چون میشناختمش،
و می‌دونستم که تهش به روشنایی می‌رسم،
گرفتمش تو بغلم،
سعی کردم تو جهتش قرار بگیرم،
چون می‌دونستم اون بهتر از من،
منو بلده.
میدونی چی میگم؟
و میدونی بعدش چی شد؟
بوم.
جرقه زد.
دقیقا همونی که فکرشو می‌کردم.
آره دقیقا خودش.
منم بهش ایمان داشتم.
میدونستم که منو اون مال اینجا نیستیم.
از اون به بعد گفتم می‌شه همیشه باهم سفر کنیم؟
چشمامو باز کردم،
رفتم جلو آینه،
زل زدم تو چشای خودم،
گفتم از الان به بعد،
تمومش میکنی.
فهمیدی؟
این حس انزجارو نمیشه همیشه به دوش کشید.
تمومش کن.
سمارو پاک کن.
آشغال هارو بزار سر کوچه.
تموم حسای بدو بریز بره.
آدمای فیک و بریز بره.
فضای گوشیتو خالی کن.
هر چیزی که مفید بوده یه زمانی و دیگه نیست.
تمومش کن فقط.
زندگیو شروع کن.
ب تک تک کارات برس.
کارایی که همیشه دلت میخواست بهشون برسی.
یه اَپ لاکر هم دانلود کن،
کمتر بیا تلگرام.
زندگی مفید،
حالتو خوب کن.
نه الکی، واقعی
میفهمی؟
واقعی.
نه با کارای فیکِ همیشگی.
نه.
بزار ببین خودت، خودتو کجا میبره؟
باهاش برو
به جاهای خوبی میرسی.
کلیشه های مسخره
میم های مسخره
اخبار مسخره
این آدما و جهان کصخلشون و ول کن.
و فقط مثل بقیه نباش.
سارینا باش.
زندگی کن.
چون کار دیگه ای نمیتونی بکنی.
+باشه؟
-باشه.

1401/4/29
03:42

روحتو رها کن، ببین کی میاد سراغش، اگه کسی نیومد، خودت بغلش کن، بهش بگو تا همیشه کنارتم.

missing someone ive never seen...

دوباره

بعضی وقتا انقدر تو دنیای خودت گم شدی که هیچ کلمه ای نه از قلبت و نه از مغزت میاد بیرون.
یه حالت آواره ای که نمیدونی باید چیکار کنی.
یهو به زندگی امیدوار میشی، ولی دو دیقه بعدش میخوای روی این کره نباشی.

زندگانی، خود در خود، به دنبال چیست؟
به کجا می‌خواهیم برویم؟
تا بلکه زندگی کنیم؟
یا معکوس آن رخ بدهد؟
میخواهیم به درستی زندگی کنیم،
اما نمی‌توانیم.

الان چی؟

@sarinaez3

:))))

@sarinaez3

06:52
@sarinaez3

هنذفری و میذاری تو گوشت، تا یکم آروم شی، حس خوب پیدا کنی بلکم، چشاتو میبندی و گوشاتو میدی به تک تک حرفاشون. یکم که میگذره، با خودت میگی، حتی حرف‌ها هم نمی‌تونن به درستی قانع‌ات کنن.
قطعشون می‌کنی.
و میری دنبال your sweet sweet old music
به یاد میاری
اولین باری که وارد دنیای موزیک شدی رو!
اولین باری که تونستی به راحتی قلبتو لمس کنی.
و حتی حس کنی که یکم بهتر شدی.
و post rock هاتو پلی میکنی.
ولی دیگه مثل قدیم با تک تک ثانیه‌هاش اشک نمیریزی.
این تایم دیگه عادت کردی توی سکوت اشک بریزی.
ولی بازم بهت حس خوب میدن.
میدونی؟
همون حس آرامشه!
یاد همون موقع‌ای میوفتی که سارینا گم شده بود.
همون موقع‌ای که با گوش کردنِ اینا سارینا رو توی اعماق یک سیاه چاله، معلق، تصور می‌کردی.
اون موقع‌ها انگار کل ساختمونای شهر روی شونه‌هات وزن خالی می‌کردن با گوش دادن به اینا.
ولی خب الان از تنها چیزایی که آرامش میگیری،
همینان...

-------------

رفته رفته به تک تک رفتارهات، کارهات، فکر‌هات و حرف زدنات، که بیشتر دقت می‌کنی، بیشتر حواستو جمع می‌کنی، بیشتر از قبل از خودت خسته میشی!
خسته که میشی، انگاری توی یه باتلاق میوفتی،
و همش دست و پا میزنی تا نری ته!
تا تلاش کنی زندگی کنی!
دست و پا میزنی که هر روز صبح از جات پاشی،
بری صورتت رو آب بزنی،
و بشینی روی مبل!
از صبح تا شب‌.
بعضی وقتام از شب تا صبح!
منتظر اتفاق‌های خوبی توی زندگیت، ولی هیچ تلاشی واسه ساختن و بدست آوردنشون نمی‌کنی!
و این فکری که ۲۴ ساعتِ روز بهت می‌فهمونه که تو چقدر بی‌خاصیتی میگادت.
که چقدر توی ذهنت هدف و رویا داری ولی فقط صبح تا شب، شب تا صبح داری توی مغزت توشون زندگی می‌کنی و همیشه ام از وضعیتت ناراضی‌ای!
با تمام این وضع،
آدمای ابلهِ دور و برت فقط میان مثلِ همیشه ۴‌تا حرف کصشرِ کلیشه‌ای رو میکنن تو مغزت،
و بیشتر باعث میشن که به گا بری،
بیشتر باعث میشن که از خودت فرار کنی.
از زندگیت فرار کنی.
از خودت بیشتر حس انزجار بگیری،
و روز به روز بیشتر خودتو سرزنش کنی،
و هنوز زندگیتو شروع نکرده،
منتظر پایانش باشی(:
زندگی؟
زندگی واسه من همون لیوان آب‌جوشیه که ۴‌تا قاشق زنجبیل میریزی توش با یه شاخه نبات، تا دردِ دلتو خوب کنه.
ابن زنجبیله حکم بدبختی‌هاتو داره،
و شیرینیه نبات هم حکم چیزایی که بهت حس خوب میدن رو.
ولی در اصل داره گولت میزنه، تا بتونی مزهء زهرمار اون حجم از تلخی رو تحمل کنی!
ولی این فقط توی دهنته که شیرینه و از وقتی که وارد مری‌ات میشه، می‌سوزونه تا برسه پایین!
می‌فهمی چی میگم؟
میسوزونه!
تا خوب بشه حالِ دلت.
ولی خب این دل دردِ حکم چیو داره؟
23:18
1401/5/28

قبلنا فقط از درون حس می‌کردم که قلبم درد می‌کنه.
الان از بیرون‌ام جدی درد می‌کنه.
لِوِل‌آپ😎😎

زندگی سراسر pain است.

توان زیستن؟
@sarianez3

بوی پاییز داره میاد...

@sainaez3

نکند گریه پشت تلفن ضبط شود...
@sarinaez3

دوباره زیباتر آغاز کنید

عه من
سلام من

دوباره زیباتر آغاز کنید

این چرا قیافش این شکلی شد:)))))

زندگانی

اینو خیلی دوسش داشتم، میذارم بمونه تو چنل

از صبح ۴۸ ساعت گذشته ولی هنوز امروزه.

نوشتم ولی حوصله ندارم تایپ کنم(:
شما به صدای ... من قانع باشید🥲

دیشب موقع خواب و بیداری، ی چیزایی توی ذهنم اومد ی سری کلمات خفن که قابل توصیف نیستن، نتونستم پاشم دفترمو بردارم بنویسم، چون فک کنم خواب بودم! و الانم یادم نمیادشون!
عجب بدبختی ای داریما💔

دستم را گرفت و بر روی گلویش فشرد.
گفتم چیکار می‌کنی؟
گفت بِکَن!
گفتم چیو؟
گفت چنگ بزن، خفه‌ام کرده است!
نه پایین می‌رود و نه بالا می‌آید.
این وسط که گیر می‌کند، دست و پای آدم را می‌بندد.
نه توان ادامه می‌گذارد و نه نوای رفتن!
برزخ!
نه پولداری و نه فقیر!
نه دانایی و نه نادان!
پاره‌اش کن تا نجاتم بدهی!
تا بتوانم تکلیفم را با خود مشخص کنم.
تا زندگانی‌ام را به دست بگیرم، نه به سُخره!
دستانم را از گلویش برداشتم!
نمی‌دانم! گمونم بغضش را می‌گفت...

1401/6/24
00:23

مود:

سلام بگایی🙋🏼‍♀

یعنی میشه بشه؟

وطنم بوی غربت میده...