#بخوانیمتاریخ کُردها، مناطق کُردنشین، زبان کُردی:
از هزاران سال پیش، سرزمین ایران از جیحون تا مدیترانه، محل زندگی اقوام ایرانی (آریایی) بود.
ایران تشکیل شده از یک نژاد و زبان واحد و مشترک بود ولی به مرور زمان و بنابر شرایط جغرافیایی و خُردهفرهنگهای محلی، در زبان و آدابورسوم و حتی نوع لباس پوشیدن،دچار تغییراتی شد. این تغییرات باعث شد تا هرکدام از اقوام ایرانی در کنار فرهنگ ملی ایرانی، فولکلور محلی خودشان را هم داشته باشند.
مثلا یک گیلک و یک بختیاری، یک نژاد مشترک، یک فرهنگ مشترک و یک زبان مشترک دارند، هر دو نوروز رو جشن میگیرند و پارسی حرف میزنند اما در کنار این مشترکات بنیادین، گویشهای متفاوت و لباسها و آدابورسوم منحصربهفرد خودشان را هم دارند.
این مقدمه را گفتم تا بگویم کردها هم مثل تمام اقوام ایرانی، یک گروه از ایرانیان بودند و هستند. درواقع کردها از اصیلترین و قدیمیترین ایرانیان هستند که امروز میخواهیم با فکتهای تاریخی، این اصالت ایرانی رو اثبات کنیم. حالا برویم سراغ تاریخ کُردها.
ایرانیان ساکن در غرب ایران (در زاگرس و حوالی زاگرس) از قدیم کُردو Kurdu نامیده میشدند. قدیمیترین اشاره به قوم کُرد، در یک کتیبه سومری هست که یک گروه از مردم زاگرسنشین رو با نام «کار-دا» معرفی میکند. اما این نام به مرور و طی قرنهای بعدی، به تمام ساکنان کوههای زاگرس اطلاق شد.
گزنفون سردار و مورخ یونانی که در دوره هخامنشیان طی ماجرایی در ایران حضور داشت، تمام ایرانیان ساکن در کوهستانهای زاگرس رو با نام «ایرانیان کوردوخ» نام برده. شرفالدین بدلیسی نویسنده کتاب شرفنامه در قرن ده هجری در مورد ریشه نام کُرد میگوید: «لفظ کُرد تعبیر از شجاعت است، چرا که اکثر شجاعان روزگار و پهلوانان نامدار از این طایفه برخاستهاند. واژه کُرد به معنی مرد جنگی دلیر؛ مرد شمشیرزن و مرد دلاور است.» که این صحبت بدلیسی کاملا درسته و با تاریخ همخوانی دارد چون زاگرس دروازه ورود به ایران مرکزی بوده و ایرانیانِ ساکن زاگرس از قدیم مثل نگهبانان و مرزبانان از هجوم بیگانگانی از قبیل آشوریها و بعدها رومیها به درون ایران جلوگیری میکردند، لذا مردمی شمشیرزن و قدرتمند بودن و از همین جهت، شجاعت در تاروپود و فرهنگ و رگ و ریشهٔ کُردهاست.
در اهمیت ایرانیان کُرد ساکن زاگرس همین بس که در طول تاریخ، فقط دو بار ایران به طور کامل سقوط کرد و فروپاشید: بار اول با حمله اسکندر و بار دوم با حمله اعراب.
هر دو بار سقوط ایران زمانی اتفاق افتاد که دشمن توانست از کُردهای ایرانی زاگرس عبور کند.
در دوران اشکانی و ساسانی، به ایرانیان زاگرسنشین، «کورت» میگفتند که تلطیف شده همان واژه کوردو (یا به قول یونانیها کوردوخ) بود. کردها در دوره ساسانی، بدنه اصلی ارتش ایران رو تشکیل میدادند.
ابنبلخی مولف کتاب فارسنامه درمورد جنگاوری کُردها میگوید: «کُردان، زبدگان ارتش ساسانی بودند.»
بعد از حمله عرب و سقوط ساسانیان، روحیه جنگاوری کردها باعث شد این قوم دمار از روزگار اعراب دربیارود! طبری، یعقوبی و ابناثیر بارها از شورش کُردها علیه اعراب در دوران خلافت بنیامیه و بنیعباس نام بردند و بلاذری بارها از شورشهای پیدرپی کردها بعد از فتوحات مسلمانان، اشاره کرده است.
از شورشها که بگذریم، بعد از اسلام، کُردها دو بار توانستند ۲ حکومت قدرتمند تشکیل بدهند. اولین حکومت قدرتمند کُردها، حکومت ایوبیان در مصر بود. صلاحالدین ایوبی که به عنوان رهبر مسلمانان در جنگهای صلیبی در مقابل اروپا جانانه ایستادگی کرد، کردنژاد بود.
دومین حکومت قدرتمند کردها، حکومت صفویه بود. صفویان با این که بخاطر سکونت طولانی مدت در مناطق تُرکنشین، تُرکزبان شده بودند، ولی اصل و نسبشان به فیروزشاه زرینکلاه از کُردهای مشهور و جنگجوی ایرانی عصر مغول برمیگشت.
در کل میبینید که در کل تاریخ، کردها هیچوقت نه یه ملت بودن و نه حکومت سیاسی. بلکه کردها همیشه در کنار دیگر اقوام ایرانزمین، "یکی از ستونهای مهم تشکیل دهنده ایران بزرگ" بودند. این قوم به اندازهای «ایرانی» هست که هیچ نیازی به نوشتارهای عریض و طویل نیست و با همین چند خط میشود تودهنی بزرگ به سر و صورت تجزیهطلبها و پانهای جلبکمغز کوبید!
مخلص کلام این که کُردها از اصیلترین و قدیمیترین ایرانیان تاریخ بودند و هستند. این که امروز یه مشت بیسواد ادعای ساخت کشورکی به اسم کردستان رو دارند، توهینی به ریشه و اصل و نسب همه کُردهاست.
زبان کردی بازمانده مستقیم زبان «پارسی میانه» (پهلوی اشکانی) هست. و اگر طی دو قرن اخیر، دست استعمار زالوصفتان غربی از آسیا قطع شده بود، امروز تمام مناطق کردنشین که بین چهار کشور ایران، سوریه، ترکیه و عراق تقسیم شدند، مثل تمام ٢٧٠٠ سال تاریخ شاهنشاهی ایران، بخشی از خاک ایران بزرگ رو تشکیل میدادند.
ما همه باهم، ایرانیم...
Bahman Ansari@Magzhaneh