«مجمع دانشجویان دانشگاه الزهرا مطابق حکم هیئت نظارت بر تشکل‌های اسلامی به توقف شش‌ماهه فعالیت محکوم شد.»تشکلی که جمعی از دانشجویان دانشگاه الزهرا در سال ۹۶ برای انعکاس صداهای متفاوتشان در اوج تک‌قطبی بودن فضای دانشگاه تاسیس کردند و همواره تحت فشار ریاست و حراست دانشگاه بوده اند اما در طی بیش از یکسال اخیر، چنان در تنگنای سیاستی سرکوبگرایانه قرار گرفته است که از فعالیت‌های معمول خود بازمانده است. تماس‌ها و احضارهای چندباره دبیر و دیگر اعضای مجمع به دفتر حراست دانشگاه الزهرا، حضور بازجوی وزارت اطلاعات در دفتر سرپرست حراست دانشگاه، سرباز زدن دانشگاه (ریاست، معاون فرهنگی و سرپرست حراست) از هرگونه پاسخ و مسئولیت‌پذیری در قبال دانشجو، تنها بخشی از برخوردهایی است که مسئولان جدید پس از قرارگیری در جایگاه‌هایشان از سر گرفته‌اند.
در پی تجمعات اعتراضی دانشجویان الزهرا، طبق گزارش روزنامه هم‌میهن بیش از ۱۵۰ نفر از هم دانشگاهی‌هایمان، پشت درب‌های دانشگاه و خوابگاه مجبور به دادن تعهداتی برای «اقرار تحمیلی به جرم» شدند و عده‌ای از همکلاسیهایمان نیز، در پی همکاری بی‌شرمانه مسئولان حراست با نیروهای امنیتی، در صحن دانشگاه یا منازلشان بازداشت شدند.
«نیلوفر میرزایی» آخرین قربانی منطق پادگانی مقامات بالادستی در امتداد سرکوب حداکثری دانشگاه است که قریب به پنجاه روز است که از دستگیری‌اش در داخل محوطه دانشگاه میگذرد.
دیگر دانشجویان و اعضای شورای مرکزی و عمومی مجمع دانشجویان نیز از بازداشت، تماس‌های تهدیدآمیز مکرر، احضار و ممنوع‌الورودی با ادعای «حضور در تجمعات» در امان نبودند؛ تا حدی که فعالان سابق و دانش‌آموختگان نیز طی گزارش‌های واهی مسئولان دانشگاه به دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی تحویل داده شدند.
سوال تکراری است؛ کدام حراست و امنیت؟
همکاری نیروهای لباس شخصی و حراست با گشتن کیف دانشجویان، برخورد کلامی و فیزیکی با دانشجویان معترض و تلاش برای دستگیری دانشجو سر کلاس درس رسیده است.
وزارت‌های علوم و بهداشت نیز در آخرین گام خود در راستای به انقیاد دراوردن بیشتر دانشگاه و ارعاب و سرکوب دانشجویان، شیوه نامه جدید انضباطی را به سرعت تصویب و به دانشگاهها ابلاغ کردند. آیین‌نامه‌ای کاملا ضد دانشجویی که حقوق اساسی و بدیهی دانشجو مانند اصل برائت، اصل عدم تجسس و... را به راحتی نادیده می‌انگارد. مشخص نیست امنیت در نسبت با شهروندان معنی پیدا میکند یا این ما هستیم که باید خودمان را در محضر این مفهوم دفرمه شده اثبات کنیم؟
اکنون در روزهایی که داغدار فرزندان این خاک هستیم و در حالی که هنوز از فشارهای دستگیری و پرونده سازی رهایی نیافته‌ایم، مسئولان دانشگاه که اساسا رسمیتی برای آزادی تجمعات و حق تشکلیابی قائل نیستند، برای ایجاد فضای خفقان بیشتر و به زعم خودشان برای پیشگیری از ادامه تجمعات اعتراضی در دانشگاه طی نامهای اعلام کرده‌اند مجمع دانشجویان الزهرا به دلیل «فعالیت مغایر قانون اساسی» به مدت شش ماه به توقف فعالیت محکوم شده است.
این درحالی که برخلاف آیین‌نامه اجرایی تشکل‌های اسلامی دانشگاهیان، نه هیأت منصفه‌ای برای بررسی این اتهام تشکیل شده و نه نماینده‌ی تشکل فرصت دفاع از تشکل را یافته است.
قوانین موجود با همه ضعف‌هایش، الزاماتی دارد که مسئولان دانشگاه الزهرا حتی نیازی به تظاهر به رعایت آن نمی‌بینند و همزمان، ما را براساس همان قانون از فعالیت در قالب تشکل محروم میکنند.
هرچند به این حکم معترض و از مواجه با آن خشمگینیم اما در زمانه‌ای زیست می‌کنیم که اعدام دگراندیشان و معترضان برای ایجاد ارعاب و وحشت مردم از اعتراض، این حق طبیعی و قانونی مردم، انجام میگیرد.
بنابراین درحالی که حق حیات انسان به رسمیت شناخته نمی‌شود، بریدن گلوی حق تشکلیابی با تیغ سرکوب، به هیچ عنوان برایمان دور از ذهن نیست.
خواست ظهور و بروز تفکرات متفاوت، چنان درمیان مردم ریشه دوانده است که نمی‌توان با ایجاد ترس از طریق پرونده‌سازی‌های بی‌اساس آن را متوقف کرد.
ما اعضای مجمع الزهرا تمام‌قد کنار مردم خواهیم ایستاد و همراه با همدانشگاهیهایمان، نگاه پلیسی مسئولین دانشگاه، بازداشت و پروندهسازی برای دانشجویان و فعالان دانشجویی، رویه‌های غیرقانونی کمیته انضباطی و احکام انضباطی دانشجویان و البته محکومیت غیرقانونی تشکل به ۶ ماه توقیف فعالیت را شدیدا محکوم می‌کنیم.
همچنین با صدایی رسا اعلام می‌کنیم که این برخوردها در راستای سرکوب حداکثری، کوچکترین خللی در راستای بیان مطالبات به حقمان در ما ایجاد نخواهد کرد و با قامتی افراشته در کنار هم‌میهنان و همدانشگاهیهایمان خواهیم ایستاد.
🆔
@anjmotahed | دانشجویان متحد
.MP4_thumb.jpg)
.mp4_thumb.jpg)
